Visie

LOVE IS THE ANSWER

 


Als je niet uitkijkt word je lamgeslagen door het leven. Murw geslagen door het nieuws in de krant. Maar dat is de bedoeling niet, dat weten we allemaal! Diep van binnen weet elk mens (elk wezen?) dat leven de bedoeling is. De dood waar je soms voor kiest (lamlendigheid, onvriendelijkheid, rottigheid), daarvan krimpt je hart ineen. Van het leven gaat je hart open. De glimlach van een kind, jaja, de bloesem aan de bomen, een vriendelijk gebaar, een heldenverhaal. Een golf van liefde overspoelt je bij het zien van een jong kwetsbaar speels dier. Dat dier dat nog van niks weet, komt je van nature onbevangen tegemoet en is niks dan liefde. Dat is de bedoeling. Het duurt vaak een half mensenleven om de rottigheid die het onschuldige liefdevolle kind aan onvriendelijkheid of meer te verduren heeft gekregen, weer te overstijgen en terug te keren naar de basis van liefdevol leven. Wat doen we elkaar aan. Wat doen we onszelf aan met onze keuzes.


Maar ik ben machteloos. Ik kan niks doen aan de oorlogen in de wereld. De armoede, de honger. De criminele pharmaceutische industrie. De uitwassen van het grote geld. De opwarming van de aarde. Ziektes die steeds meer mensen om je heen krijgen. De haat onderling tussen geloofsgroepen. De onveilige sfeer op de sociale media. Pestgedrag. Onoverkomelijke verschillen tussen m'n partner en mij. Het op raken van het drinkwater. Natuurrampen.

Als we het allemaal opgeven, is er draagvlak voor all of the above. In beginsel de ander vertrouwen, vriendelijk zijn. Elkaar opvangen in tijden van nood of verdriet. Verantwoordelijkheid nemen wanneer je weet dat er misstanden zijn. Je mond opentrekken tegen elkaar als dingen je niet zinnen; het is de enige manier om tot elkaar te komen. Maar weten dat de ander ook z'n best doet en misschien niet beter weet. De gemeenschap waarin je leeft, op waarde schatten en koesteren.

De hippietijd was een tijd waarin dat besef opkwam. Love is the answer. De enige weg om dit alles goed te houden of te krijgen. De enige manier om om te gaan met alle shit. En misschien meer shit te voorkomen. Een betere wereld te creèren. Alleen maar lief en aardig doen? Nee juist aankaarten wat dwars zit. Met het besef dat we het samen moeten doen. En samen komen we er wel. Kijk naar de natuur. Elk jaar weer bloesem aan de bomen. Elk jaar weer nieuw leven. Zelfs elke dag, weer die mooie zonsopkomst. Elke dag is een nieuw begin.

De hippies wisten het. Je voelt het zelfs als je die tijd min of meer kunstmatig recreëert. Die sfeer, die vrije kledingstijl en omgang met elkaar, die muziek. Love is the answer. Je hart wijst je de weg.

Bijna weer. 5-6-7 juli de twaalfde editie. Het Gorcums Hippiefestival!

 

AANKONDIGING EERSTE HIPPIEFESTIVAL 2007 in lokale krant, door wijlen Aart Roza

Gorinchem – Het hippiefeest, dat op zaterdag 14 april in de Haarhorst werd georganiseerd, heb ik niet bezocht. Ik heb het niet zo op hippies, waarschijnlijk omdat ik die periode – eind jaren zestig, begin jaren zeventig – zeer bewust heb meegemaakt. Als middelbare school leerling, student én muzikant. Dat zweverige en nihilistische beviel me niet en dat alles ‘te gek mèn’ was. Als je luistert naar ‘We’re Only In It For The Money’ van Zappa’s Mothers Of Invention snap je wat ik bedoel. En dat ik sinds die tijd lang haar heb, heeft meer te maken met wat ik eens las in een interview met country outlaw Willie Nelson (74 jaar oud inmiddels): “To me long hair is freedom.” Dat er in diezelfde periode onwijs goede muziek gemaakt werd staat bij mij echter nog steeds als een paal boven water. Sterker, wat muzikale periode betreft is die daarna nooit meer overtroffen. Vind ík, ik zeg niet dat het zo ís! Omdat op die muziek door de nu optredende acts werd ingehaakt, werd het volgens mensen die er speelden met name later op de avond uiterst gezellig en vooral ook druk. Met jong en ouder publiek. Daarom opperde men na afloop meteen het idee om zondag 8 juli een herhaling te plannen, nu in de open lucht. Buiten de Waterpoort. Dan wil ik wel even gaan kijken en dan vooral uit nostalgische overwegingen door de plaats. In 1974 en 1975 werden er namelijk de strandfestivals georganiseerd door OF Producties, waar ik als medewerker liep. OF stond voor Otto Haitsma en Frank van der Meijden. Die festivals, vertelde Frank me in een interview in ’97, waren in eerste instantie in het leven geroepen om zijn verjaardag te vieren. Dat lukte goed, want er was veel - meer dan aardige - muziek en de sfeer was optimaal. De vroegere Doe Maar, en huidige Bløf manager Frank zat toen ook al volop in de muziek en leverde echte klassebands zoals Finch, het jonge Barrelhouse en de voorloper van Doe Maar, The Slumberland Band, die was opgericht nadat CCC Inc. uiteen was gegaan. Dat waren wel prototypes van hippies, die zich naar optredens begaven in een omgebouwde zwart gespoten touringcar, die natuurlijk meteen vast kwam te zitten in het strandzand. Ik herinner me nog het getob om het als een gestrande bruinvis bewegingloze vehikel weer vrij te krijgen. Dergelijke grappen worden nu op voorhand ondervangen, omdat het festival wordt georganiseerd op het veld Buiten de Waterpoort, waar de ondergrond aanmerkelijk stabieler is. Bovendien is het slim van initiatiefneemster en optredende artieste – in de Joni Mitchell sfeer – Donna Bastiaans, om een oplossing achter de hand te hebben bij slecht weer; dan wordt een tent opgezet. Donna is natuurlijk al jaren een vaste waarde op de regionale podia, maar van nationale bekendheid is Izak Boom, die stadsdichter Ro van Doesburg muzikaal zal ondersteunen bij diens presentatie. Charl Meijerink weet met zijn band All Ride als geen ander de muziek van Grateful Dead en David Crosby dichtbij te brengen, terwijl Mike Doulis er zelfs in geslaagd is een Santana band op te trommelen. Gitarist Marco van Zwieten was nog niet geboren toen Jimi Hendrix overleed, maar zal met zijn band Back In Town een uiterst geloofwaardige ode brengen aan de Amerikaanse meester, terwijl de Almkerkse kunstenaar Hans Veen goed uit de voeten kan met het werk van Don McLean (‘American Pie’ was echt van hem, niet van Madonna!). Aan de moeilijk te benaderen vokalen van Joan Baez mag alleen Helga Buitelaar een uitvoering geven, terwijl Tilburger Gregor Swinkels komt met repertoire van Neil Young. Marco Kieboom uit Woudrichem heeft alles met Jim Morrison en treedt daardoor op met de tribute band D’n Doars. Om het muzikale feest compleet te maken zal de grandioze songwriter/zanger/gitarist Joeke Knijft samen met Gertjan Slagmolen en Frank Renau nummers van Creedence Clearwater Revival een akoestische vertolking geven. Alle artiesten treden op tussen 14.00 en 21.00 uur. Parkeren is op zondag in Gorcum gratis en aangeraden wordt om gebruik te maken van de parkeergarages. Een uitzondering wordt gemaakt voor echte hippiebusjes; die mogen (tot middernacht) op het festivalterrein staan. Ook voor kinderen komen er allerlei aardige dingen, zoals djembe spelen of geschminkt worden.

8 Juli, Gorcum hippiestad. Voor één keer?

Hippies
Het toppunt van de hippiecultuur lag in de zomer van ’67, precies veertig jaar geleden, bekend als ‘the summer of love’ en de ‘place to be’ was San Francisco. Lief zijn voor elkaar was het motto, met een bloem in het haar, maar gehaaide zakenlui zagen meteen ook een gigantische doelgroep; namelijk door die lieve jongelui een financiële poot uit te draaien met van allerlei volgens hen hippie-achtige merchandising. Net zoals een aantal componisten en tekstdichters. Een Engels bandje als The Ivy League heette plotseling The Flower Pot Men, die in hun hit ook al naar San Francisco wilden. Dat die jongens konden zingen wisten we al, maar ze haakten wel erg doorzichtig in op de nieuwe rage. Net als het ‘one hit wonder’ Scott McKenzie, die met het door John Phillips van The Mama’s & the Papa’s geschreven ‘San Francisco’ een wereldwijde nummer 1 hit scoorde (kassa!). Het onder andere door Jerry Garcia (Captain Trips) van Grateful Dead gepropagandeerde gebruik van hallucinerende middelen eiste talloze goedgelovige bloemenkinderen slachtoffertjes, die bijvoorbeeld dachten dat ze konden vliegen. De muziek was echter, in de meest uiteenlopende genres - of combinaties daarvan - over het algemeen uitstekend en voor die tijd zeer vernieuwend. Volgens velen stopte dat pas toen onder andere Rotten met zijn Sex Pistols vanaf eind ’75 roet in het eten kwam gooien. Voor mij begon de love & peace zeepbel al in ’68 forse scheuren te vertonen met de studentenrellen in Parijs en knapte definitief in december ’69, bij het festival in Altamont met onder meer The Rolling Stones, waar bij de veldslag zelfs Jagger en Richards duidelijk uit het lood geslagen waren.
A.R.